Μπορώ να πω με καθε βεβαιότητα ότι στο υποβρύχιο κυνήγι δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο. Ποιος είπε οτι σε πολυψαρεμένα κομμάτια δεν υπάρχουν ψάρια;
Όταν πάψεις να χαιρεσαι τα ψάρια που βγάζεις έχεις χάσει το νόημα. Κάθε ψαρευτική στιγμή αποτυπώνεται στη μνήμη του κυνηγού με διαφορετικό τρόπο. Μαθαινει από τα λάθη και βελτιώνεται από τις επιτυχίες. Ο σύγχρονος ψαροκυνηγός πρέπει να μπορεί σε μια και μόνο βουτιά να εφαρμόσει ενα συνδιαμό από τεχνικές. Από πλανάρισμα σε καρτέρι και από εκεί σε ψακτήρι ενα απαιτείται. Ο ψαροκυνηγός χρησιμοποιόντας το ενστικτο του θα προσπαθήσει να προσεγγίσει το ψάρι όσο πιο κοντά μπορεί. Αφού μιλάμε ισο προς ίσο σε ένα αγώνα κυνηγού - ψαριού τότε γιατί οι περισσότεροι ψαρεύουν με μακριά όπλα; Αυτό είναι ηθικό;
Στις 26 Απριλίου πήγα για μια τελευταία απογευματινή βουτιά πρίν τον "ευλογημένο" Μάιο. Η δύση του ήλιου με βρίσκει να χαλαρώνω πάνω από ένα "πονηρό" κομμάτι. Από τον βυθό με χωρίζουν 16 μέτρα και το πλάνο της βουτιάς έχει προσχεδιαστεί. Βυθίζομαι αργά , πλανάρω, και σέρνομαι στον βυθό. Το όπλο ευθυγραμμίζεται και το δάκτυλο πατά την σκανδάλη. Αναδύομαι με την συνοδεία μιας καφετιάς βασίλισας. Τόσο απλό αλλά και τόσο πολύπλοκο. Αν και "εύκολο" θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Μέχρι σήμερα θυμάμαι πιο πολύ τα ψάρια που πήρα έυκολα γιατί τα πλάνεψα.
