Ο ροφός είναι ένα θήραμα με σταθερή αξία. Είναι το ψάρι που όταν βρεθεί στα χέρια μας, προσφέρει την ευχαρίστηση της αίσθησης της πληρότητάς μας στο ψαροντούφεκο. Έμπειροι και άπειροι θηρευτές, εύκολα θα παραδεχτούν ότι η σύλληψη μιας μεγάλης σερανίδας προσφέρει την μέγιστη ικανοποίηση, αλλά και την επιβεβαίωσή μας σαν θηρευτές.

Ποιά είναι, όμως, η οδός για την επιτυχημένη σύλληψη αυτού του υπέροχου θηράματος; Ποιες πληροφορίες χρειάζεται να γνωρίζει ο κάθε ένας από εμάς, για να μπορεί να μάθει να εντοπίζει και να θηρεύει αυτά τα ψάρια; Σε ποιούς χώρους συχνάζουν και ποιά είναι η συμπεριφορά τους εκεί; Ποιά τεχνική θα χρησιμοποιήσουμε και ποιό είναι το κατάλληλο όπλο που θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα;

Πολλά ερωτήματα με υπαρκτές όμως απαντήσεις. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν, είναι να βάλουμε σε μια τάξη αυτά τα ερωτήματα και φυσικά τις απαντήσεις ξεκινώντας από την αρχή.

Σαν πρώτο σημείο αναφοράς θα ήθελα να πάρω τον ίδιο τον ροφό. Πάμε λοιπόν!

Ο ροφός ανήκει στην υπο-οικογένεια των επινεφρίδων, της οικογένειας των σερανίδων. Επιστημονικά ονομάζεται Epinephelus Marginatus.

Με κριτήριο τις μορφολογικές τους διαφορές αποτελούνται από 110 είδη, ενώ με κριτήριο τις χρωματικές τους παραλλαγές φτάνουν τα 500!!

Ο ροφός είναι ψάρι της τρύπας. Στο χώρο που κινείται απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη θαλαμιού. Σκιασμένος ή σκοτεινός χώρος σε βαθουλώματα που υπάρχουν στο βυθό, ή που … δημιούργησε ο ίδιος.

Αυτό που θαυμάζω στον ροφό είναι η επιμονή και η ικανότητα να επιβιώνει και να διαιωνίζεται. Αυτό, μαζί με την επιβολή της κυριαρχίας του στο χώρο που κινείται είναι ίσως τα κυριότερα του χαρακτηριστικά. Οι μετακινήσεις του, που γίνονται κατά την περίοδο της αναπαραγωγής, είναι θεαματικές, όπως επίσης η ίδια η αναπαραγωγική δραστηριότητα που εμφανίζει μέσα από τις μεγάλες συγκεντρώσεις του είδους, σε συγκεκριμένα πάντα σημεία!

Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται να σταθώ για λίγο, για να σας δώσω τη θέση μου για αυτή την περίοδο.

Είναι μια σημαντική περίοδος, όπου καλό θα είναι  να μάθουμε να την σεβόμαστε. Η περίοδος της απληστίας πέρασε ανεπίστρεπτη και η περίοδος της οικολογικής ευαισθησίας έκανε την εμφάνισή της πια καθαρά. Η δικαιολογία πρέπει να σταματήσει να εμφανίζεται σαν άμυνα για το κάθε μας λάθος.

Το ψαροντούφεκο είναι επιλεκτικό. Ο μικρός ροφός είναι χαζό ψάρι και περίεργο. Η οπτική μας αντίληψη πρέπει να μάθει επιτέλους να ξεχωρίζει, όχι μόνο το είδος πια, αλλά και το μέγεθος.

Το χρώμα του ροφού είναι καφέ προς μαύρο, το οποίο γίνεται πιο φωτεινό στην κοιλιά, με απόχρωση του καφέ προς το χρυσό ή το κόκκινο. Κίτρινες ακανόνιστες κηλίδες σε ολόκληρο του το σώμα, συντελούν τις χρωματικές του αποχρώσεις. Αυτές γίνονται εντονότερες στα θηλυκά, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής.

Το κεφάλι του ροφού επιβάλλεται στο σώμα και αυτό είναι το σημείο που εντυπωσιάζει τον θηρευτή, που τον εντοπίζει, ιδιαίτερα μέσα στην θαλάμη του.   

Από την ηλικία των τριών ετών θα αρχίσει να γίνεται αναπαραγωγικός και μέχρι την ηλικία των δώδεκα περίπου θα συμμετέχει στην διαδικασία.

Σε βάρος περίπου των 12 κιλών και 14 ετών θα αποσυρθεί σε ένα πιο μόνιμο θαλάμι και θα προτιμήσει την μοναχική ζωή, εξού και το επίθετο που θα κουβαλά, ο Μονιάς!!!Ο μεγάλος μοναχικός ροφός, θα αποτελέσει το όνειρο, αλλά και τον εφιάλτη για όλους τους υποβρύχιους θηρευτές που θα τον αναζητήσουν στην κάθε τους εξόρμηση.

Η αναζήτηση αυτού του μεγάλου θηράματος, θα έλεγα έχει κάποια απλά, αλλά και σημαντικά χαρακτηριστικά στοιχεία, που θα βοηθήσουν σοβαρά την αύξηση των πιθανοτήτων εντοπισμού του.

Μεγάλα μονόπετρα, σκασμένα βράχια και κατρακύλια θα δημιουργήσουν διαδρόμους και σπηλιές που θα προσελκύσουν διάφορα ψάρια περαστά ή μόνιμα. Επίσης, σε βυθούς ευγενικούς, με επίπεδο βυθό, τα διάσπαρτα μονόπετρα μεγάλου μεγέθους, θα προσελκύσουν τα ίδια θηράματα. Η ύπαρξη τροφής είναι πάντα απαραίτητη προϋπόθεση.

Σε πιο αδύνατα διατροφικά σημεία του βυθού, που καλύπτονται από άμμο, με χαμηλές πλάκες και λάσπη, η μειωμένη βιοποικιλότητα θα περιορίσει αισθητά τα είδη, αλλά όχι την ποσότητα αυτών που θα τις επισκεφτούν. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η αντοχή των σερανίδων σε δυσμενείς συνθήκες, όπως σε περιοχές λιμανιών και κατοικημένων περιοχών.

Αυτή η πληροφορία προσφέρει την ευκαιρία στον γνώστη της, να μπορεί να ασκήσει την αναζήτηση ροφών σχεδόν παντού. Κάποιοι χώροι, για άγνωστο λόγο, προσελκύουν μικρότερους ροφούς. Ενώ συστηματικά θαλάμια που εντοπίσαμε ένα μεγάλο ψάρι και μετά την σύλληψή του σε σύντομα χρονικό διάστημα, έκπληκτοι θα συναντήσουμε ένα νέο ροφό, όμοιου μεγέθους να μας παρατηρεί στην είσοδό του. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι ο χώρος προσφέρει ή δεν προσφέρεται για μεγάλους ροφούς λόγω τροφής ή μορφολογίας.

Ο μεγάλος ροφός είναι κυρίαρχος της περιοχής του. Λειτουργεί διεκδικητικά στην περιοχή του θαλαμιού του. Αυτό θα εμφανίσει μια ιεραρχική συμπεριφορά που δεν μένει στα ομοειδή, αλλά επεκτείνεται και σε όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες που φυσικά μπορεί να τους επιβληθεί.

Ανάμεσα από ένα συρφετό πληροφοριών, που μπορούν να δημιουργήσουν ένα τεράστιο ιστό γνώσεων γύρω από αυτό το θήραμα, σ’ αυτό το τεύχος θα συντηρήσουμε τις πιο απαραίτητες.

Ένας ροφός που ξεπερνά τα 10 κιλά απαιτεί συγκεκριμένη δύναμη από το όπλο που θα στρέψουμε προς αυτό. Το χοντρό σώμα και τα ισχυρά οστά του κρανίου του, αυξάνουν σοβαρά το πρόβλημα της … διαμπερούς διάτρησης. Όχι μόνο μπορεί να μην τρυπηθεί αρκετά από το βέλος, αλλά μπορεί ακόμη και να εξοστρακιστεί το βέλος, αν κτυπήσει σε λάθος γωνία στα βραγχιακά του επικαλύμματα. Αν δεν σας έχει τύχει ακόμη, ετοιμαστείτε, γιατί απλά θα σας τύχει!!!  

Όσον αφορά το μήκος του όπλου, αυτό θα το καθορίσει η θέση του ψαριού στο βυθό και η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε. Ένα ψάρι εκτός θαλαμιού, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μακρύ όπλο, που καλό είναι να ξεπερνά το ένα μέτρο, ενώ σε θαλάμια ή σε στροφές συχνά παρακαλάμε να είχαμε στο χέρι πιο κοντό, αλλά και πάλι ισχυρό όπλο. Εύστοχα διάβασα κάποτε, κάπου, ότι το σωστό τρόπο για να κτυπηθεί ένας ροφός θα τον μάθουμε μετά το κτύπημά του!

Η σχετικότητα που παρουσιάζει η κάθε περίπτωση, δημιουργεί στο άπειρο την συχνή λανθασμένη κρίση με το ανάλογο αποτέλεσμα. Οι γνώσεις και η εμπειρία ενός ροφοθηρευτή, θα τον βοηθήσουν να μειώσει αισθητά τις πιθανότητες λάθους. Τα λάθη, όμως, καραδοκούν για όλους και αυτό πλέον θα φανεί… στις λεπτομέρειες. Τα λάστιχα, που κουρασμένα μας φώναζαν να τα αλλάξουμε για να ξεκουραστούν. Το βέλος που στράβωσε στο προηγούμενο ψάρι ή βράχο  που δεν τρυπήσαμε ποτέ είναι τα συνηθέστερα. Όμως, αυτά που πραγματικά θα ενοχλήσουν είναι η απουσία ή το μπλέξιμο του μουλινέ την ώρα που χρειάστηκε. Η μισίνα, που ήταν φθαρμένη και δεν άντεξε ή ακόμη χειρότερο, τα αδυνατισμένα φτερά του βέλους που γύρισαν ανάποδα ή έσπασε το πυράκι και χάθηκαν άδικα στον βυθό.

Άκουσα μια φορά να μου εξιστορεί ένας φίλος την ιστορία μιας βολής και χαμογέλασα διακριτικά, με το ευχολόγιο που εξάντλησε λίγο πριν πατήσει την σκανδάλη. «Μείνε σε παρακαλώ εκεί… μην φύγεις… κάνε Θεέ μου να μην γυρίσει…». Ακόμη και αν κατάφερε να συλλάβει το ψάρι, δεν νομίζω ότι αυτό έγινε επειδή εισακούστηκαν οι παρακλήσεις του, αλλά απλά γιατί προσέγγισε σωστά.   

Σ’ όποια βύθισή μας αρχίζει με στόχο κάποιο μεγάλο ροφό που εντοπίσαμε ή θα εντοπίσουμε κατά την διάρκειά της, θα πρέπει να προσέξουμε την εκκίνησή μας. Ειδικά, αν το ψάρι βρίσκεται σε βάθος που επιτρέπει οπτική επαφή από την επιφάνεια. Αβίαστη κίνηση και με τα μάτια στραμμένα στο σημείο που επιλέξαμε, θα πρέπει να βυθιστούμε αργά και ήρεμα. Η προέκταση του όπλου έχει τη στιγμή της. Ανάλογη πάντα με τη στιγμή που εντοπίσαμε το θήραμά μας. Η ετοιμότητά μας πρέπει να είναι στο μάξιμουμ και η αντίδρασή μας, αν και δεν επιτρέπει απότομες κινήσεις απαιτεί αμεσότητα. Μην βιαστείτε και μην διστάσετε συνάμα.  

Ακόμη πιο σημαντική είναι εκείνη η μαγική στιγμή που πατάμε την σκανδάλη. Για ένα άγνωστο λόγο, την νιώθουμε πάντα και όλοι το γνωρίζουμε μόλις την ξεπεράσουμε. Αν έχει περάσει η στιγμή εκείνη, καλύτερα να αναστείλετε την βολή, γιατί αν δεν ξεψαρίσει το ψάρι, πιθανότατα να βραχώσει αμέσως, ανοίγοντας την αυλαία στην λέξη βράχωμα! Και απέναντι σε ένα μεγάλο ροφό αυτή η λέξη γράφεται πάντα με κεφαλαία. Δυστυχώς, κάποιες φορές γράφτηκε με μαύρα γράμματα για κάποιους φίλους και έμειναν για πάντα εκεί. Μακάβριο, αλλά πραγματικό το ότι η συγκεκριμένη στιγμή, έχει παρασύρει κάποια άτομα με τίμημα την ίδια τους τη ζωή.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο δικαίωμα της άσκησης αυτής της δραστηριότητας με πλήρη ασφάλεια. Ας βάλουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την λέξη αναστολή. Ναι φίλοι μου, είναι αλήθεια, ότι όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να αναστέλλετε τέτοια βολή χάριν της ασφάλειάς μας. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι δεν το πράττουμε όλοι. Επειδή, όμως, το βράχωμα είναι μια κατάσταση που θα περάσει ο κάθε υποβρύχιος θηρευτής, καλό είναι να πω δυο λόγια για την διαχείρισή του.

Ένας ροφός που βρίσκεται ή καταλήγει στο θαλάμι του μετά την βολή, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αγκιστρωθεί στο κάθε εξόγκωμα εντός του θαλαμιού, μέχρι να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας ή να τον εξαντλήσουμε με κάποιους τρόπους.

Μια βυθισμένη σημαδούρα και μια δεύτερη καλύτερη βολή είναι οι πρώτες αντιδράσεις. Ανοίγοντας τα βραγχιακά επικαλύμματά του μέσα στο στένωμα που επέλεξε, γυρνώντας μας την πλάτη, θα παραμείνει εκεί για όσο αντέχει. Ακόμη κι αν ξέρει ότι δεν θα ζήσει για πολύ ακόμη, θα εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις και δεν θα παραδοθεί εκούσια ποτέ. Η λύση για αυτή την δυσάρεστη κατάσταση είναι, όπως είπα, η αναστολή της πρώτης βολής. Εφόσον, όμως, το ψάρι κατέληξε, παρά την επιθυμία μας να βραχώσει, μετά από μια κακή βολή, τότε αναδυθείτε και χαλαρώστε. Ενημερώστε το ζευγάρι σας με ακρίβεια για την κατάσταση και αφιερώστε λίγες βουτιές μελέτης της κατάστασης και τις θέσεις του ψαριού στο θαλάμι. Αφού αυτό καθαρίσει από την θολούρα ή το αίμα, θα δείτε ότι θα μπορέσετε να βρείτε λύσεις που ανάμεσα τους βρίσκεται και η εγκατάλειψη του ψαριού, αν η προσπάθεια εξαγωγής του από το θαλάμι εγκυμονεί κινδύνους. Καλύτερα μια προσβολή του «γοήτρου» σας, παρά της ζωής σας! Αν και το κτύπημα εκτός θαλαμιού θα προσφέρει την πρόκληση της καθαρής βολής στο κεφάλι του ψαριού ή σε καίριο σημείο, αρκετοί φίλοι χρησιμοποιούν την τεχνική της έρευνας μέσα στα σκοτεινά σημεία του βυθού για εντοπισμό θηραμάτων. Η τεχνική του ψακτηρίου έχει οπαδούς, όπου μέσα από αυτή αντλούν την ένταση της αποκάλυψης ενός θηράματος σε απόσταση αναπνοής. Αν και είναι λογικό, το ότι ένα ψάρι είναι καλύτερα να κτυπηθεί έξω, με  μια καθαρή τουλάχιστον βολή, κρατήστε, οι λάτρεις του ψακτηρίου, την αξία της καθαρής βολής, που θα θανατώσει αμέσως το ψάρι.

Έχω ασκήσει ψαροντούφεκο σε ολόκληρη την Κύπρο. Έχω ασκήσει την θήρευση των μεγάλων ροφών και συνεχίζω να την ασκώ. Σήμερα, αυτό που θα έλεγα κλείνοντας αυτή την μικρή αναφορά για την θήρευση του, είναι πως συνάντησα ροφούς παντού.

Θήρευσα αυτό το υπέροχο θήραμα με όλες τις τεχνικές, ζώντας ανεπανάληπτες στιγμές σε κάθε επαφή. Αυτό που μπορώ, τελειώνοντας, να πω με βεβαιότητα είναι ότι ο μεγάλο ροφός αξίζει τον σεβασμό μας, μέσα από μια άψογη εκτέλεση ή ακόμη καλύτερα, μια άριστη αναστολή μιας αμφίβολής βολής. Συνεχίζουμε……