Το θράψαλο είναι είδος μαλακίου και μοιάζει πολύ με καλαμάρι. Η επιστημονική του ονομασία είναι Ommastrephes sagittatus. Οι κύριες διαφορές του είναι ότι έχει πιο σκούρο χρώμα από το καλαμάρι, πιο μικρά πτερύγια, συνήθως είναι πιο μεγάλα και στις άκρες των πλοκαμιών του έχει μικρά δοντάκια. Έχει κυλινδρικό σώμα και μπορεί να φτάσει σε μέγεθος μέχρι και το ενάμιση μέτρο. Το βάρος του ξεπερνάει το μισό κιλό και είναι αρκετά επιθετικό.

Η σάρκα του είναι πιο σκληρή από το καλαμάρι και γι’ αυτό το λόγο χρειάζονται μεγάλες θραψαλιέρες με μεγάλα καρφιά για να μπορέσουν να το κρατήσουν. Το ψάρεμα αυτών των μαλακίων είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην περιοχή της Πάφου, όπου εκεί οι ψαράδες έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη τεχνική για το ψάρεμά τους.

Έτσι, λοιπόν, πριν από μερικές μέρες παρέα με το φίλο Χριστόφορο, το Ρένο, το Σάββα και ακόμη δύο άλλους φίλους μεταβήκαμε στην Πάφο για ψάρεμα θραψάλων. Για εμάς ήταν μια καινούργια αλιευτική εμπειρία, η οποία μπορώ να πω ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα.

 

Το σημείο

Το ψάρεμα των θραψάλων διεξάγεται κατά τις βραδινές ώρες σε βάθη από 60-300 μέτρα. Ένα καλό βυθόμετρο είναι μεγάλη βοήθεια για να εντοπίσουμε τα μαλάκια. Το είδος του βυθού δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μάλιστα, σε κάποια φάση ενώ ψαρεύαμε στα 300 μέτρα τα ψάρια δεν τσιμπούσαν και δοκιμάσαμε σε πιο ρηχά σημεία στα 150-100 μέτρα, όπου πιάσαμε μερικά ψάρια. Το σκάφος πρέπει να είναι ακίνητο αλλά με τη μηχανή έτοιμη να φέρει το νήμα μας σε κάθετη θέση, εάν μας παρασύρει το ρεύμα ή ο κυματισμός. Μια πλωτή άγκυρα μπορεί να βοηθήσει αρκετά στο να είμαστε πιο σταθεροί στο νερό.

 

Τα εργαλεία

Καταρχάς να αναφέρουμε ότι μια υποβρύχια λάμπα νερού κάνει αρκετή δουλειά στο συγκεκριμένο ψάρεμα, όπως και στο στατικό ψάρεμα καλαμαριών. Από εκεί και πέρα, από πλευρά εξοπλισμού θέλουμε ένα καλάμι ανθεκτικό και όχι πολύ βαρετό μιας και το κρατάμε συνεχώς στο χέρι. Από πλευράς μηχανισμού πρέπει να έχουμε ένα γρήγορο μηχανισμό για να μας ευκολύνει στη ρυμούλκηση της ψαριάς. Μερικά θράψαλα πιάνονται στα 200+ μέτρα και είναι τόσο δύσκολο όσο και κουραστικό να τα βγάλεις με ένα αργό μηχανισμό. Το συγκεκριμένο βράδυ, ο Σάββας ψάρευε με ένα καλάμι jigging και ένα μηχανισμό οριζοντίου τυμπάνου ενώ ο Χριστόφορος με ένα καλάμι φύλακα και μηχανισμό συρτής. Και οι δύο συνδυασμοί δούλευαν σωστά αλλά μπορώ να πω ότι με το πιο κοντό καλάμι και τον πιο ελαφρύ μηχανισμό το ψάρεμα είναι πολύ πιο εύκολο. Οι μηχανισμοί πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με νήμα, το οποίο βυθίζεται πιο εύκολα ενώ αν είναι και χρωματιστό προδίδει και σε ποιο βάθος τσιμπάνε τα θράψαλα.

 

Η αρματωσιά

Για να πιάσουμε τα θράψαλα πρέπει να στήσουμε μια κατάλληλη αρματωσιά με το δόλωμα, φως και τη θραψαλιέρα, όπου θα πιαστεί επάνω το θράψαλο. Η θραψαλιέρα αποτελείται από μια μακριά βελόνα, όπου δολώνουμε ένα σωστό ψάρι και στο κάτω μέρος της έχει μικρές βελόνες, απ’ όπου θα πιαστεί το θράψαλο. Πάνω από τη θραψαλιέρα, αφού περάσουμε το ψάρι που ως συνήθως είναι κολιός, καθώς φωσφορίζει αρκετά στο σκοτάδι, προσθέτουμε μια λάμπα βυθού από εκείνες που χρησιμοποιούμε για τη βαθιά καθετή. Σε κάποιες περιπτώσεις, επειδή το θράψαλο μπορεί να είναι μεγάλο και να κόψει με τα πλοκάμια του το νήμα, ορισμένοι ενώνουν τη θραψαλιέρα με ένα κομμάτι συρματόσχοινο περίπου 15-20 εκ και στη συνέχεια τοποθετούν τη λάμπα για να την προστατεύσουν. Κάτω από τη θραψαλιέρα τοποθετούμε ένα βάρος περίπου 70 γραμμαρίων ή ένα μικρό πλάνο αντίστοιχου βάρους, ο οποίος θα μας βοηθήσει να βυθίσουμε την αρματωσιά μας με όχι πολύ γρήγορους ρυθμούς. Το ρόλο του βάρους θα τον δούμε πιο κάτω.

 

Η τεχνική

Η τεχνική τώρα για το συγκεκριμένο ψάρεμα είναι κάπως ιδιάζουσα. Όταν έχουμε έτοιμη την αρματωσιά μας την αφήνουμε να βυθιστεί με αργούς ρυθμούς ενώ ελέγχουμε με το δάχτυλό μας στην μπομπίνα την ταχύτητα. Καθώς βυθίζεται η αρματωσιά μας, πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα για να διαπιστώσουμε πότε μειώνεται ο ρυθμός ή πότε σταματάει εντελώς η βύθιση της αρματωσιάς μας πριν πατώσει. Το τι συμβαίνει είναι ότι τα θράψαλα χτυπάνε το δόλωμα ενώ κατεβαίνει και το σταματάνε από το να βυθίζεται. Σε εκείνη την περίπτωση πρέπει να κλείσουμε τα φρένα, να καρφώσουμε και να ξεκινήσουμε να φέρνουμε σταθερά το θράψαλο στη βάρκα. Ο γρήγορος ρυθμός ρυμούλκησης θα σκίσει το θράψαλο ή θα το βοηθήσει να φύγει. Πρέπει να μαζεύουμε αργά και σταθερά και μόλις το δούμε να πάρουμε τη μισίνα και να το ανεβάσουμε στη βάρκα. Έτσι, λοιπόν, ενώ η αρματωσιά βυθίζεται, μόλις σταματήσει είναι σημάδι ότι το θράψαλο τσίμπησε.

 

Η εμπειρία

Πρώτη φορά θα ψάρευα για θράψαλα, αν και λίγο πολύ όταν ψαρεύεις, μπορείς εύκολα να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα. Πήρα λοιπόν το καλάμι και άφησα την αρματωσιά να βυθιστεί. Η αρματωσιά πάτωσε αλλά δεν είχα τσίμπημα κι έτσι ξεκίνησα να την ανεβάζω αργά και σταθερά για να μην σπάσω και το δόλωμα από πάνω. Μερικά μέτρα πριν από την επιφάνεια ένιωσα ένα βίαιο χτύπημα. Το θράψαλο είχε χτυπήσει και έκανε κεφάλια. Περισσότερο με ψάρι έμοιαζε το τσίμπημα παρά με μαλάκιο. Έφερα το θράψαλο στην επιφάνεια και το βάλαμε στο σκάφος. Το επόμενο τσίμπημα ήρθε μετά από λίγο στα 200 περίπου μέτρα ενώ το δόλωμα κατέβαινε προς τα κάτω. Το νήμα σταμάτησε να φεύγει από την μπομπίνα, σημάδι ότι το θράψαλο τσίμπησε. Έκλεισα τα φρένα και κάρφωσα. Το καλάμι λύγισε και από τη διαφορά στο βάρος κατάλαβα ότι το θράψαλο ήταν πιασμένο. Αργά και σταθερά το ανέβαζα στην επιφάνεια ενώ κάθε τόσο έκανε κεφάλια.

 

Ένα αρκετό ωραίο ψάρεμα, το οποίο πέραν από την κατανάλωση των θραψάλων, μερικά μικρά μεγέθη μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για δόλωμα στη συρτή. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φίλους από την Πάφο για τη φιλοξενία και που μοιράστηκαν μαζί μας τα μυστικά του ψαρέματος για θράψαλα.