Τέλος.... δίχως τέλος
Posted: Tue Sep 23, 2008 12:38 pm
Πρωινό ξύπνημα…. Σπάνιο πράγμα για Σάββατο ημέρα.. Φαίνεται το μεσημεριανό σκασιαρχείο από τη δουλειά την προηγούμενη μέρα, και η απογευματινή σιέστα μου έκαναν καλό…
Ακρωτήρι!!! Αυτό μου ήρθε στο νου αφού η συνθήκες των προηγούμενων ημερών, και η πρόβλεψη για την σημερινή μέρα έδειχναν ότι η θάλασσα θα είχε ιδανικές συνθήκες στον συγκεκριμένο τόπο.
Φόρτωμα αυτοκινήτου, στάση για νερό και ισοτονικά, και οδήγηση μετά μουσικής….Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν στον τόπο. Η θάλασσα λάδι, οι ορατότητα έδειχνε πολύ καλή, τα σκάφη λίγα στο νερό, και τα βάρη εξαφανισμένα!!!
Ρε τον μαλάκα τα ξέχασε σπίτι… Τα πήρε όλα και άφησε τα βάρη του!!!! Φανταστείτε φάση να είμαι πάνω από το γκρεμό στο Ακρωτήρι, να μου φωνάζει έλα, και να ξεχάσω τα βάρη μου.
Ε τι να κάνω, πήγα πίσω και τα πήρα. Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στον τόπο. Η θάλασσα λάδι, οι ορατότητα έδειχνε πολύ καλή, τα σκάφη λίγα στο νερό μπλα μπλα μπλα….
Το πρώτο μισάωρο στη θάλασσα δεν είδα λέπι… Οι κλασσικές μου σαργότρυπες άδειες, τα ροφοθαλάμια γεμάτα φύκια αλλά το μικρόψαρο παντού και τρομαγμένο. Την απάντηση μου έδωσε λίγα λεπτά αργότερα ένα ζευγάρι σούρων τεραστίων διαστάσεων που πέρασαν σαν σφαίρα από δίπλα μου.
Γενικά… νέκρες, φαίνεται οι επερχόμενη κακοκαιρία έσπρωξε τα ψάρια προς τα βαθιά.
Πλησιάζοντας στην γριά κυρά της περιοχής οι συνθήκες άλλαξαν, το ρεύμα έγινε πολύ πιο έντονο, τα νερά ψιλοπάγωσαν, και το μικρόψαρο χάθηκε…. Θερμοκλινές…
Παίζουμε σε άλλο επίπεδο τώρα.
Στα… φανάρια μεταξύ θερμοκλινούς και ηρεμίας μπορούν να εμφανιστούν απίστευτα θηράματα. Η σταθερή θερμοκρασία σε όλη την έκταση του θερμοκλινούς δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και ευφορίας στα ψάρια, τα οποία μετακινούνται πολύ πιο εύκολα στα διάφορα βάθη ψάχνοντας για τροφή και … ηρεμία.
Πλησιάζοντας στο γνωστό μικρό μονόπετρο που ξενερίζει λίγο πιο μέσα στον νου μου ήρθαν θύμησες παλιών συναντήσεων με αξιόλογα θηράματα, αλλά και ιστορίες φίλων με παρόμοια περιστατικά.
Τα ψάρια συνήθως λουφάζουν στην ρίζα του μονόπετρου, έχοντας άμεση πρόσβαση στο δαιδαλώδες θαλάμι, λίγα εκατοστά πιο κάτω.
Ρεύμα, ηλιοφάνεια, απουσία άλλων ψαροντουφεκάδων, προηγούμενο ιστορικό με μεγάλα θηράματα στο μέρος, έβαλαν τις αισθήσεις μου σε πλήρη λειτουργία.
Φτάνοντας πάνω από το μονόπετρο προβάλλω το μισώ μου σώμα και το όπλο μου βλέποντας κάτω και πίσω μου, αφού η μορφολογία του χώρου αυτό απαιτεί..
Όσο έτοιμος και να είσαι, όσα ψάρια και να έχεις πίσω σου, η θέα του μεγάλου βασιλιά που ξεκολλά από το μονόπετρο είναι μοναδική, και σίγουρα ικανή για να σου αποσπάσει την προσοχή έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου. ..
Επανερχόμενος στην πραγματικότητα του κυνηγού βλέπω μπροστά μου ένα μεγάλο ψάρι να ετοιμάζεται να την κάνει στο θαλάμι. Η ενστικτώδης βολή χάλια, τι χάλια δηλαδή που τα άλλα ψάρια που με έβλεπαν θα γελούσαν μαζί μου.
Παραδόξως το ψάρι μετά από δυο τρία βυθίσματα που έκανε για να μπει στο θαλάμι του‘έσπασε’. Παίζοντας μαζί του κρατώντας το σχοινί του μουλινέ το πλησίασα σε μια μικρή τρύπα όπου το ψάρι διπλωμένο από τον πόνο, ακούμπησε.
Ε είπα και εγώ να βουτήξω, μην αρχίσουν να με κοροϊδεύουν πάλι ότι βαράω ψάρια από την επιφάνεια. Βούτηξα για να τον πιάσω. Αρπάζω λοιπών τη βέργα και μου μένει στο χέρι!!! Ορίστε??? Στο ένα χέρι η 6.75 στο άλλο χέρι το μπεγλέρι.. εεεε στο άλλο χέρι που?? Φανταστείτε την εικόνα κάποιου που είναι στο αβυσσαλέο βάθος των 3 μέτρων να έχει ένα ροφό μπροστά του ακίνητο, και στο ένα χέρι να κρατά την ξεψαρισμένη βέργα. Ηρεμία και εμπειρία!!! Η μοναδική κίνηση που έπρεπε να γίνη ήταν το άρπαγμα του ψαριού από τα μάτια. Έτσι και έγινε. Το έπιασα, αλλά δεν κλότσησε. Βρε?? Τι έγινε ρε παιδιά? Από μαλακία βολή βρέθηκα να κρατάω ένα ελεύθερο ψάρι από τα μάτια νεκρό…!! (όπως μου είπε αργότερα ένας... παθολογοανατόμος) η βολή βρήκε το ψάρι στην σπλήνα προκαλώντας του τρομετή αιμορραγία με αποτέλεσμα τον σχεδόν άμεσο θάνατο. Πέρασμα στη σημαδούρα και γρήγορο μαχαίρωμα και μετά ανάλυση του σκηνικού. Κάτι σαν replay σε slow-motion…
Χαϊδεύοντας τον άρχοντα και σκεπτόμενος την σκηνή μελαγχόλησα… Μεγάλο ψάρι, στενόμακρο, δείγμα του ότι ήταν περαστικό από την περιοχή. Με ένα χταπόδι στο στόμα…. Χώνευε, Χώνευε το τελευταίο του γεύμα… Το έβγαλα και το πέταξα… παρατήρησα τους αυλικούς του να τρων τα απομεινάρια της τροφής του βασιλιά… ο νόμος της ζούγκλας. Ο νόμος της επιβίωσης. Το χταπόδι πέθανε για να τραφεί ο βασιλιάς, ο βασιλιάς πέθανε για να τραφεί ο ‘βασιλιάς άνθρωπος’ … τρομάρα μας… Έτσι ήταν και έτσι θα είναι… Τέλος... δίχως τέλος
Το ψάρεμα τελείωσε… Τι τελείωσε δηλαδή που είχα να κολυμπήσω 1.5 χλμ. για να πάω στο σημείο που ήταν τα ρούχα μου. Με κόντρα ρεύμα, με βάρος στη σημαδούρα, με βάρος τις σκέψεις μου ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής. Στα μισά με είδαν κάτι φίλοι με το σκάφος τους και μου πρότειναν να με πάρουν έξω, καλοσύνη τους… φτάνοντας στην παραλία είδα το βουνό που έπρεπε να ανεβώ για να φτάσω στο αμάξι.
ΛΟΚ και πράσινα άλογα, κάνε ρε κολύμπι 3 ώρες, και μετά αναρρίχηση με πλήρη εξάρτηση και να αγκάθια να σου μπαίνουν στον κώλο και θα σου πω αν είσαι ΛΟΚ ή ΟΥΚ….
Μετάνιωσα… δεν έπρεπε να δεχτώ την προσφορά των παιδιών. Θα έπρεπε να κολυμπήσω μέχρι την παραλία σαν ένα φόρο τιμής στον άρχοντα…
Ακρωτήρι!!! Αυτό μου ήρθε στο νου αφού η συνθήκες των προηγούμενων ημερών, και η πρόβλεψη για την σημερινή μέρα έδειχναν ότι η θάλασσα θα είχε ιδανικές συνθήκες στον συγκεκριμένο τόπο.
Φόρτωμα αυτοκινήτου, στάση για νερό και ισοτονικά, και οδήγηση μετά μουσικής….Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν στον τόπο. Η θάλασσα λάδι, οι ορατότητα έδειχνε πολύ καλή, τα σκάφη λίγα στο νερό, και τα βάρη εξαφανισμένα!!!
Ρε τον μαλάκα τα ξέχασε σπίτι… Τα πήρε όλα και άφησε τα βάρη του!!!! Φανταστείτε φάση να είμαι πάνω από το γκρεμό στο Ακρωτήρι, να μου φωνάζει έλα, και να ξεχάσω τα βάρη μου.
Ε τι να κάνω, πήγα πίσω και τα πήρα. Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στον τόπο. Η θάλασσα λάδι, οι ορατότητα έδειχνε πολύ καλή, τα σκάφη λίγα στο νερό μπλα μπλα μπλα….
Το πρώτο μισάωρο στη θάλασσα δεν είδα λέπι… Οι κλασσικές μου σαργότρυπες άδειες, τα ροφοθαλάμια γεμάτα φύκια αλλά το μικρόψαρο παντού και τρομαγμένο. Την απάντηση μου έδωσε λίγα λεπτά αργότερα ένα ζευγάρι σούρων τεραστίων διαστάσεων που πέρασαν σαν σφαίρα από δίπλα μου.
Γενικά… νέκρες, φαίνεται οι επερχόμενη κακοκαιρία έσπρωξε τα ψάρια προς τα βαθιά.
Πλησιάζοντας στην γριά κυρά της περιοχής οι συνθήκες άλλαξαν, το ρεύμα έγινε πολύ πιο έντονο, τα νερά ψιλοπάγωσαν, και το μικρόψαρο χάθηκε…. Θερμοκλινές…
Παίζουμε σε άλλο επίπεδο τώρα.
Στα… φανάρια μεταξύ θερμοκλινούς και ηρεμίας μπορούν να εμφανιστούν απίστευτα θηράματα. Η σταθερή θερμοκρασία σε όλη την έκταση του θερμοκλινούς δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και ευφορίας στα ψάρια, τα οποία μετακινούνται πολύ πιο εύκολα στα διάφορα βάθη ψάχνοντας για τροφή και … ηρεμία.
Πλησιάζοντας στο γνωστό μικρό μονόπετρο που ξενερίζει λίγο πιο μέσα στον νου μου ήρθαν θύμησες παλιών συναντήσεων με αξιόλογα θηράματα, αλλά και ιστορίες φίλων με παρόμοια περιστατικά.
Τα ψάρια συνήθως λουφάζουν στην ρίζα του μονόπετρου, έχοντας άμεση πρόσβαση στο δαιδαλώδες θαλάμι, λίγα εκατοστά πιο κάτω.
Ρεύμα, ηλιοφάνεια, απουσία άλλων ψαροντουφεκάδων, προηγούμενο ιστορικό με μεγάλα θηράματα στο μέρος, έβαλαν τις αισθήσεις μου σε πλήρη λειτουργία.
Φτάνοντας πάνω από το μονόπετρο προβάλλω το μισώ μου σώμα και το όπλο μου βλέποντας κάτω και πίσω μου, αφού η μορφολογία του χώρου αυτό απαιτεί..
Όσο έτοιμος και να είσαι, όσα ψάρια και να έχεις πίσω σου, η θέα του μεγάλου βασιλιά που ξεκολλά από το μονόπετρο είναι μοναδική, και σίγουρα ικανή για να σου αποσπάσει την προσοχή έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου. ..
Επανερχόμενος στην πραγματικότητα του κυνηγού βλέπω μπροστά μου ένα μεγάλο ψάρι να ετοιμάζεται να την κάνει στο θαλάμι. Η ενστικτώδης βολή χάλια, τι χάλια δηλαδή που τα άλλα ψάρια που με έβλεπαν θα γελούσαν μαζί μου.
Παραδόξως το ψάρι μετά από δυο τρία βυθίσματα που έκανε για να μπει στο θαλάμι του‘έσπασε’. Παίζοντας μαζί του κρατώντας το σχοινί του μουλινέ το πλησίασα σε μια μικρή τρύπα όπου το ψάρι διπλωμένο από τον πόνο, ακούμπησε.
Ε είπα και εγώ να βουτήξω, μην αρχίσουν να με κοροϊδεύουν πάλι ότι βαράω ψάρια από την επιφάνεια. Βούτηξα για να τον πιάσω. Αρπάζω λοιπών τη βέργα και μου μένει στο χέρι!!! Ορίστε??? Στο ένα χέρι η 6.75 στο άλλο χέρι το μπεγλέρι.. εεεε στο άλλο χέρι που?? Φανταστείτε την εικόνα κάποιου που είναι στο αβυσσαλέο βάθος των 3 μέτρων να έχει ένα ροφό μπροστά του ακίνητο, και στο ένα χέρι να κρατά την ξεψαρισμένη βέργα. Ηρεμία και εμπειρία!!! Η μοναδική κίνηση που έπρεπε να γίνη ήταν το άρπαγμα του ψαριού από τα μάτια. Έτσι και έγινε. Το έπιασα, αλλά δεν κλότσησε. Βρε?? Τι έγινε ρε παιδιά? Από μαλακία βολή βρέθηκα να κρατάω ένα ελεύθερο ψάρι από τα μάτια νεκρό…!! (όπως μου είπε αργότερα ένας... παθολογοανατόμος) η βολή βρήκε το ψάρι στην σπλήνα προκαλώντας του τρομετή αιμορραγία με αποτέλεσμα τον σχεδόν άμεσο θάνατο. Πέρασμα στη σημαδούρα και γρήγορο μαχαίρωμα και μετά ανάλυση του σκηνικού. Κάτι σαν replay σε slow-motion…
Χαϊδεύοντας τον άρχοντα και σκεπτόμενος την σκηνή μελαγχόλησα… Μεγάλο ψάρι, στενόμακρο, δείγμα του ότι ήταν περαστικό από την περιοχή. Με ένα χταπόδι στο στόμα…. Χώνευε, Χώνευε το τελευταίο του γεύμα… Το έβγαλα και το πέταξα… παρατήρησα τους αυλικούς του να τρων τα απομεινάρια της τροφής του βασιλιά… ο νόμος της ζούγκλας. Ο νόμος της επιβίωσης. Το χταπόδι πέθανε για να τραφεί ο βασιλιάς, ο βασιλιάς πέθανε για να τραφεί ο ‘βασιλιάς άνθρωπος’ … τρομάρα μας… Έτσι ήταν και έτσι θα είναι… Τέλος... δίχως τέλος
Το ψάρεμα τελείωσε… Τι τελείωσε δηλαδή που είχα να κολυμπήσω 1.5 χλμ. για να πάω στο σημείο που ήταν τα ρούχα μου. Με κόντρα ρεύμα, με βάρος στη σημαδούρα, με βάρος τις σκέψεις μου ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής. Στα μισά με είδαν κάτι φίλοι με το σκάφος τους και μου πρότειναν να με πάρουν έξω, καλοσύνη τους… φτάνοντας στην παραλία είδα το βουνό που έπρεπε να ανεβώ για να φτάσω στο αμάξι.
ΛΟΚ και πράσινα άλογα, κάνε ρε κολύμπι 3 ώρες, και μετά αναρρίχηση με πλήρη εξάρτηση και να αγκάθια να σου μπαίνουν στον κώλο και θα σου πω αν είσαι ΛΟΚ ή ΟΥΚ….
Μετάνιωσα… δεν έπρεπε να δεχτώ την προσφορά των παιδιών. Θα έπρεπε να κολυμπήσω μέχρι την παραλία σαν ένα φόρο τιμής στον άρχοντα…
εν ετσι φωτος που μας καμνουν να θέλουμε να βουτούμε έστω τζιε αν μεν τους πιάνουμε !!!
να μας γραφεις πιο συχνα..
)