Έτσι για να περάσει η ώρα ένα στόρυ από τα παλιά...

[Mnason]

… το φεγγάρι που φέγγει τη πόλη . . . τραγουδούσε ο Μπάμπης Στόκας (των αξέχαστων Πυξ Λαξ) στο μικρό ραδιοφωνάκι.
Τα λιγοστά δευτερόλεπτα που ακολούθησαν αμέσως μετά, με βρήκαν στο κάθισμα του αυτοκινήτου μου με τα μάτια μου κλειστά να σκέφτομαι πως το τραγούδι αυτό γράφτηκε για την συγκεκριμένη στιγμή που ζούσα, για την ακρίβεια λίγες ώρες πριν . . .

Ο Ιούνιος δεν μπήκε με τον καλύτερο τρόπο για μένα, αφού στην περιοχή όπου συνήθως ψαρεύω επικρατούσε έντονη ρεστία και απαγορευτικές ορατότητες. Οι τακτικές επισκέψεις μου στο μέρος μου έδωσαν την γενική εικόνα πως τα ψάρια ήταν εκεί, αλλά οι κακές συνθήκες που επικρατούσαν, λόγω των δυνατών βορειοδυτικών ανέμων, τα έκαναν πολύ επιφυλακτικά. Η παρακινδυνευμένη πρόβλεψη που είδα στο internet το πρωινό της Δευτέρας, για την σταδιακή αλλαγή των ανέμων σε νοτιοανατολικούς από το μεσημέρι της Πέμπτης μέχρι και τις πρώτες μεσημεριανές ώρες τις Παρασκευής με έβαλαν σε σκέψεις, πως τα ψάρια θα μετακινούνταν από την περιοχή, αλλά και πως την συγκεκριμένη χρονική περίοδο θα ήταν και πιο ευάλωτα.
Το πρωινό της Πέμπτης η ιστοσελίδα συνέχιζε να δείχνει στα γραφικά της την αλλαγή του ανέμου. Οι έντονες ριπές του ανέμου το βράδυ την ίδιας μέρας μου έδωσε το οκ για το γρήγορο απογευματινό ψάρεμα της Παρασκευής.

Δεν έβλεπα την ώρα να σχολάσω, αφού η ανάγκη για βουτιά λόγω της αψαρίας του τελευταίου μήνα, αλλά της πολύ ψηλής θερμοκρασίας που επικρατούσε στο νησί κρινόταν επιτακτική.

Στις δυο σχόλασα, και στις τρεις ήμουν ήδη στο νερό. Η θάλασσα ήταν πραγματικά σαν λάδι, και οι ορατότητα εμφανώς αυξημένη σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες. Για την ακρίβεια οι συνθήκες ήταν τόσο καλές, που ανησυχούσα στο ότι έχασα την μετακίνηση των ψαριών.

Η πρώτη ώρα πέρασε ήρεμα στα ρηχά κομμάτια του μικρού κόλπου, χωρίς όμως θετικό αποτέλεσμα αφού τα άσπρα ψαριά απουσίαζαν. Η σκέψη πως έχασα το πέρασμα των ψαριών άρχισε να με καταλαμβάνει, κάνοντας με να αποφασίσω την μετακίνηση μου (πάντα κολυμπώντας) προς το βαθύτερο σημείο της περιοχής. Ο βυθός είναι αμμώδης με βάθος τα 12 - 15, με μεγάλους βράχους να ξεπηδούν σχεδόν μέχρι και την επιφάνεια και λίγο πιο μέσα να νερά να φτάνουν στα -35, δημιουργώντας συνθήκες ιδανικές για ψάρεμα πελαγίσιων θηρευτών. Το ευχάριστο ήταν πως υπήρχε έντονο ρεύμα, γεγονός που βοηθούσε στην ύπαρξη των ψαριών αυτών. Τα πρώτα καρτέρια έγιναν κοντά στην επιφάνεια, αφού συχνά έχω χτυπήσει εκεί μεγάλες καραγκίδες. Πάλι τίποτα….

Κόντευε πλέον έξι και άρχισα να κάνω καρτέρια στο τελευταίο σκαλί του μεγάλου βράχου. Ο ήλιος πίσω μου να με καλύπτει και παράλληλα να μου αυξάνει τα όρια της ορατότητας μου. Το ψάρι άρχισε να ανηφορίζει, από τα βαθιά. Όμορφο, με έντονα τα χρώματα του, έχοντας σκοπό με αυτό τον τρόπο να δείξει ποιος είναι ο κυρίαρχος στην περιοχή. Έκανε ένα διερευνητικό γύρο, και στη συνέχεια κρατήθηκε σε απόσταση ασφαλείας. Έχοντας την δυνατότητα να τραβηχτώ πιο πίσω, αφού το σκαλί ήταν αρκετά μεγάλο (σαν μπαλκόνι) περίμενα λίγα δευτερόλεπτα, και στη συνέχεια ξαναεμφανίστηκα. Η πρώτη σκέψη ήταν να εντοπίσω τη θέση του ψαριού, πράγμα που δεν μου πήρε καθόλου χρόνο, αφού η κίνηση μιας ουράς μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Το ψάρι βρισκόταν ήδη στα πέντε μέτρα απόσταση, με ανοδική πορεία προς εμένα. Απόλυτη ηρεμία, και καθαρό μυαλό χρειαζόμουν μόνο. Τα αποθέματα οξυγόνου στους πνεύμονες ήταν αρκετά, αφού ένιωθα πλήρη χαλάρωση σε όλο μου το σώμα. Στη αμέσως επόμενη στιγμή το ψάρι ήταν εντός της ακτίνας δράσης του ‘παππού’ (ένα όπλο που το έφτιαξα πριν έξι χρόνια). Τα καινούρια 19άρια τραβηγμένα πίσω στη δεύτερη σκάλα εκτινάχθηκαν ταχύτατα, στέλνοντας τη βέργα στον κρόταφο του ψαριού. Η βολή πλάγια τρύπησε το ψάρι κατά μήκος του κορμιού του, και βγήκε λίγο πίσω από το πλευρικό του πτερύγιο, περνώντας στη μεσινέζα. Η αντίδραση του λαβωμένου θηράματος ήταν εκρηκτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά, και οι σωστές μου κινήσεις όμως το έφεραν στην αγκαλιά μου. Στην επιφάνεια χαϊδεύοντας το πανέμορφο ψάρι κοίταξα προς τον ουρανό ευχαριστώντας το Θεό για την υπέροχη εικόνα που μου χάρισε. Ήταν η πρώτη βολή που έκανα μετά από δυο σχεδόν μήνες.. Οι σκέψεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Το πρωινό της Δευτέρας, η σκέψη για την σωστή επιλογή του μέρους, το σωστό σκαλοπάτι, το ψάρι. Η αδρεναλίνη στα ύψη.
Το ψάρεμα κρίθηκε απόλυτα επιτυχημένο, αφού το ψάρι θα έκανε χαρούμενη την παρέα και το κορίτσι, στο τραπέζι όπου θα καθόμασταν λίγες ώρες μετά και θα το απολαμβάναμε. Η ώρα της επιστροφής είχε έρθει, αλλά πριν φύγω από τον τόπο έκανα ακόμα μια βουτιά, όχι για να χτυπήσω κάποιο ψάρι, αλλά σαν φόρο τιμής στον τόπο όπου εδώ και χρόνια μου έχει δώσει υπέροχες ‘μοναχικές’ αναμνήσεις.

Ένα φόρος τιμής στο μπαλκόνι . . .

[c.nadiotis]

...

[c.nadiotis]

Είσαι ωραίος Περικλή.

εν τουτο το ψαρι;

[Mnason]

Nομίζω ναι.

[nicolas theocharous]

Nομίζω ναι.

ωραια ιστορια ρε φιλε, σθγχαρητηρια και για το ψαρι και για την ιστορια ειλικρινα εκαμες με να το φανταστω σαννα και εβλεπα το μπροστα μου

[Μαριος Παπανικολαου]

Με μάγεψες με τα λόγια σου και με ταξίδεψες με τις εικόνες σου.
Σε ευχαριστώ και σύντομα κι'άλλες ιστορίες